Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεία

Η προσωποκεντρική προσέγγιση αναπτύχθηκε από τον Carl Rogers την δεκαετία του 1950 και εστιάζει στην μοναδικότητα του κάθε προσώπου. Βλέπει τον άνθρωπο ως ένα όλον, ο οποίος έχει την τάση να οδηγείται προς την ανάπτυξή του.

Αυτή η ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσα από την σχέση με τον θεραπευτή, στην οποία ο θεραπευτής δεν είναι αυθεντία αλλά μέλος μιας ισότιμης σχέσης.

Στόχος του θεραπευτή δεν είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο προς μια κατεύθυνση ή να του δώσει λύσεις σε προβλήματα, αλλά να τον βοηθήσει να αναπτυχθεί ως άτομο και να μπορεί να επιλύει τα προβλήματα του. 

Παρέχει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο και εστιάζει στο προσώπο του πελάτη και τις δικές του ανάγκες, αφήνοντας στην άκρη κάποια πιθανή διάγνωση και κάθε κρίση.

Μέσα από την αυθεντικότητα, την ενσυναίσθηση και την άνευ όρων αποδοχή ο θεραπευτής δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας και αυτό βοηθάει τον πελάτη να δει αλλαγή στην συμπεριφορά του.